تو که نباشی دنبال قافیه هم نبستم .....

شعری که بوی عطر تو ندارد شعری که صدای نفس تو در آن نگنجد ... شعری که حرن گرمای تن تو را فریاد نکشد

.......... شعر مرده و بی رمق من است ...

برای بار دوم میخواهم حرف دیگری از ناگفته های دلم را بگویم که با تمام وجودم لمسش،کرده ام و ثمره و خیر آن را دیده ام 

مخاطب امروزم کسانی هستند که سودایشان نه طلا،و نه نقره و نه سکه و نه خودرو است بلکه در میان سلولهای خاکستری مغزهایشان چیزهایی دارند که عین طلاو جواهرات شاید گرانتر هم فروخته میشود و هم خریدار بسیار دارد و چه بسا سر منشا تغییر و تداوم تعداد زیادی از ضرورتها و موقعیتهای اقتصادی ، اجتماعی و  دینی و حتی سیاسی در جوامع است.

به من اعتماد کنید این چیز باارزشتون رو از من پنهون نکنید 

هرکسی یه اسم براش گذاشته مثلا بعضی ها اسمشو گذاشتن دانش بعضی ها بهش میگن اطلاعات که informationهم لفظ لاتین آن است عده دیگری آن را مهارت و علم می نامند شما هر اسمی برایش بگذارید درست است مسله من اسم و یا حتی ارزش و کارکرد آن نیست بلکه نحوه استفاد و بکارگیری آن و نگاه شما به مخاطبانتان همون دریچه ایست که من نگاه کردن از آن برایم اهمیت بیشتری دارد .

چه بخواهید چه نخواهید در این موازنه قوا گاهی دارنده علم و دانش و زمانی دیگر ممکن است نیازمند آن باشید دلم میخواهد به هر دو شرایط پیش رو خوب فکر کنید و مزایا و معایب هردو موقعیت را مقایسه کنید. 

حالا انتظارات خود را در دو حالت پیش گفته مرور کنید

.... وقتی نیازمند دانش و افزودن دانایی هستید و کسی یا کتابی یا سایتی نیاز شما را بر آورده میکند چقدر مسرور و خوشحال میشوید در نظر بگیرید در آن شرایط خاص و در آن موقعیت استثنایی حتی حاضر بودید بها و ارزش آن اطلاعات و علم را بپردازید اما وقتی آن را به سادگی به دست آوردید خوب است دو احساس متفاوت را درک کنید

الف: شخصی که این اطلاعات را رایگان به شما عرضه نمود یکی از دانه های یک زنجیره بزرگ است که با خود عهد کرده است خودش  

را و دانشش را وقف نماید و این فرصت و دستاورد خود را به همه عرضه کند

ب:خود شما که دانشی دارید ایا وقت آن نشده است آن را به مردم عرضه نمایید و در واقع شما هم به این زنجیره بپیوندید که یافته ها و دانش خود را بدون هیچ چشمداشتی به تشنگان آن عرضه نمایید؟

برای درک بیشتر موضوع دو سوال میپرسم:

1- خداییش چقد از،دانسته هایتان جزو اون دسته از اطلاعاتی است که رایگان و بدون مزد و پاداش بدست آورده اید ، می باشد؟

2- چند بار تاحالا برای کسی که از او چیزی یاد گرفته اید و برای پدر او رحمت.فرستاده اید؟

باور کنید زندگی زیبا تر میشود اگر اندک اندوخته ودانش خود را خالصانه عرضه نمایید.....

در جمعی نشسته بودم که یکی از دوستان بلند شد و به من اعتراض کرد که تو با عرضه رایگان دانش و علم خودت (البته در یک موضوع بسیار کوچک و خاص ) فرصتی را که برای کاسبی کردن و پول درآوردن در اختیار داشتی، ارزان و البته رایگان از دست دادی و در آینده هم همین خواهد بود و افراد تنبل و بی سواد یا کم سواد جامعه به سو استفاده از این تفکر آدمها و به اصطلاح دزدی علمی و ادبی خودشان عادت کرده و اینگونه خود را بالا میکشند و تو درجا خواهی زد...!

جوابی به او ندادم اما یقین دارم اینگونه نیست چرا که :

دانش مثل چشمه آبیست که هر روز جوشان تر خواهد بود حتی اگر تمام آبش را بردارند باز و بار دیگر باریکه از آثارش را میتوان دید.

و این جوش و خروش تا زمانی که کندن و کاویدن انسانهای علم دوست و مردم دوست ادامه داشته باشد ممتد و جاری و روان خواهد بود.

آری باور داشته باشیم که دنیا زیبا تر خواهد شد اگر ما نیز این زنجیره طلایی دانش پژوهی و دانش فشانی را قطع نکنیم و هرروز حلقه ای دیگربه آن بیفزاییم.

لبهای پر از دعای بعضی ها منو یاد درس خوندن خودم و از من قدیمی ترها انداخت.

خواستم به این بچه های امروزی بگم که :

ما :

- شبها زود میخوابیدیم و صبحهای زود ساعت 4 بیدار میشدیم در حالی که خوب خوابیده بودیم و استراحت کرده بودیم و آنوقت درس خوندنمون شروع می شد به صبحانه نرسیده  پنج ساعت اولمون تموم میشد.

- انواع اقسام کلاسهای جبرانی و تقویتی و حمایتی و دوره و تست و ....نداشتیم و نمی رفتیم .

- کتابها را پی دی اف نکرده بودیمو روی تبلت یا گوشی هوشنمد نمیخوندیم شون .

- دسترسی به اینترنت پرسرعت و همیشگی نداشتیم و منابع درسی متعدد و مشورت و چت درسی  و آزمونهای آن لاین هم نداشتیم .

- تو خونه یه اتاق مخصوص نداشتیمو خونواده هم خیلی مراعات نمیکردن یعنی نیاز به مراعات نداشتیم چون یاد گرفته بودیم تو جاهای شلوغ درس بخونیم .

- ماشین اختصاصی هم نداشتیم .

- و دست آخر اینکه :

روز امتحان هم نه بابا و نه مامان همراه ما نمیومدن و خودمون تنها سر جلسه امتحان رفتیمو و بد بختانه قبول هم شدیم .

نمیدونم شماها با این همه امکانات قبول میشین یا نه ؟

بی شک این متن ها و پاراگرافها شرح حال زندگی من بوده و جدا از دارا بودن کمی و کاستی های مخصوص به خود تجربه ایست که ممکن است تنها در زندگی من اتفاق اقتاده و به آن عمل شده است این جملات را گفتم تا انشاء الله شما دوست عزیز که خواننده وبلاگ من هستید با این تصور روبرو نشوید که خدای ناکرده قصدم از ارائه آنها القاء این اندیشه است که تنها راه موجود همین راه حل های ساده من است شما هم تجربیات خود را دارید و بقول معروف زندگی هر کس طبق نسخه خودش پیچیده میشود.)

این شما و این اولین متن این موضوع

آیا شما جزو اون سری از آدما هستید که داشتن یه ضعف یا یک ناتوانی و یا اتهام داشتن آن از عوامل جلوگیری از حضور تان در مجالس،و یا اجتماعات رسمی، خانوادگی یا دوستانه میشود؟

من راه حل مناسبی برای این موضوع دارم راه حلی که تست شده و آزمونش را به درستی پس داده است.

ابتدا باید با خودتان خلوت کنید و صادقانه اعتراف کنید که آیا این نقطه ضعف را دارید؟؟؟

پاسخ دو حالت عمومی دارد؛

-بله

- خیر

اگر پاسخ شما خیر باشد قدری راحت ترید اما نگران نباشید من برای هردو حالت روش و رفتار و منش،مناسب،پیشنهاد میدهم...........

خب حالا که معلوم شد این رفتار یک انگ قدیمی است

مادرم گفت؛ الهی . . . پسرم رشید شده است!

و تعبیر من از واقعیات زندگیم عین تعبیر خوابهای مادر بزرگم و مثل تفسیر مادرم از طلاطم بزرگ قلب من بود . فقط جهت هاشون باهم فرق داشت و چه وجه افتراق بزرگی بود در حالیکه من دنیارو به آخر رسیده میدیدم کمی آنطرفتر مادرم که بزرگی نگاهش درشکوه افق دیدش خودنمایی میکرد برای تفتیده شدن فولاد قلبم آتش نصیحت را در لابلای خاطرات کهنه اش میدمید.

و حرفهایش برای جراحتم مرحمی بود و برای شکاف زلزله زده احساس و لطافت ترک خورده درونم سوزن جراحی را یادم می انداخت سوزناک و درد آور بر بستری از امید و آمالهای دورو و دراز! اما اندکی بعد اثرش مانند اثر مسکن ها میرفت و من بودم و غمی که جانکاه و غیر قابل تحمل مینمود!